Ахмет Рафи бір күні шәкірттерінен:
– Менің кемшілігімді байқаған адам болса айтсын, – деп өтініпті.
Сонда шәкірттерінің бірі тайсалмастан: – Ұлы ұстаз, сізде мен байқаған үлкен бір кемшілік бар, – депті.
Өз кемшілігін шәкірттерінен сұрауға арланбайтын өте кішіпейіл ұстаз шәкіртінің бұл сөзіне қабақ шытпастан сол кемшілігін түзетпек ниетпен:
– Иә, айта ғой, – дейді жай ғана, – ол қандай кемшілігім?
Көзі жасқа шыланған шәкірті сонда:
– Біз секілді лайықсыз жандардың сізге шәкірт болуы, – дейді.
Әлгі шәкірттің бұл сөзін естігендер тегіс жылапты. Ахмет Рафи да көз жасына ерік беріп еңкілдеп жылаған күйі: – Мен сендердің қызметшілерің ғанамын, мен бәріңнен де төменмін, – деген екен.
Бөлісу:
