Кедей бір адам теңіз жағалауында толқынмен жағаға шығып қалған балықтарды теріп жүрді.

Ардақты сахаба хазіреті Омар ибн Хаттабтың (р.ғ.) уақытында бір мұсылман ішімдікке салынып кетеді. Ішімдікке берілгені сонша күн құрғатпай іше беретін жағдайға жетеді.

Бір күні мешітте шәкірттерімен бір мәселені талқылап отырған ғұлама, дәрісіне үзіліс беріп, шәкірттеріне тынығып алыңдар дейді. Сол кезде мешітке үнемі келіп, жұрттан көрген намазын оқып, біресе жығылып, біресе тұрып күбірлеп жүретін есі-басы кемістеу жігітті көзі шалған ғұлама қасына шақырып әңгімеге тартады:

 Колледжде бірінші курста оқитынмын... Жолда курстас досымның біреуін оқудан үйіне қайтып бара жатқанын көрдім. Есімі – Роберт еді.

Сәһл ибн Хандалиа әл-Ансариден (р.а.) жеткен хадис:

Құмар ойнамаса тұра алмайтын ауруға шалдыққан бір жас жігіттің алдына қойған жалғыз арманы болады. Ол – ең шебер әрі ешкім тең келмейтін құмарпаз болу. Осы мақсатының орындалуы үшін ұстаз іздеп бармаған жері баспаған тауы қалмады. Бірақ еш жолы болмады. Ол сонда да үмітін үзбей, ізденісін жалғастыра берді.

Хасан Басри кез келген жайттан бір нәрсе үйренуге болатынын былай айтып береді: «Біреудің мінін қазбауды қызтекеден үйрендім. Бір күні бір қызтекені көріп, жирене қарап едім, әлгі:

         Уақыт ешкімге құлақ аспай зымырап өтіп жатыр. Көпшілігіміз уақыттың қадірін біле бермейміз. Оның қадірін қалай білуге болады десеңіз? Жақсылап тыңдаңыз:

Бір күні хазіреті Әбу Бәкір таң намазына дәрет алып, мешітке келе жатып, мешіттің алдында бір жас баланың жүргенін көзі шалып қалады. Әлгі бала мешіттің ауласында біресе ары шауып, біресе бері шауып әбігерге түсіп жүрген болады. Оны көрген хазіреті Әбу Бәкір бұған не болды деп таңырқап, мән-жайды сұрамақ болып, баланың қасына барады. Қасына барып, «неге бұлай қара терге түсіп, әбіржіп жүрсің?» - деп сұрайды.

Иман дегеніміз – иланған көңілмен ықтияр болушылық. Иман дегеніміз – сенім. Сенім – білімнен шығады. Білімсіз сенім – бос қиял.