Хазірет Әнәс (р.а.) әңгімелеуде:

Тарық ибн Шиһаб (р.а.) әңгімелеуде:

Тақуа ғұмыр кешкен кісілердің бірі былай деп өсиет еткен екен:

Ислам мемлекетінің қуатты кезі. Елдің қарны тоқ, көйлегі көк, бұл бір қой үстіне бозторғай жұмыртқалаған заман еді. Бірақ байлығы мол, салтанаты шексіз елді, кең аумақты басқарғанмен хазірет Омар (р.а.) баяғы қарапайым қалпынан өзгермеді.

Бірде аулада ойнап жүрген балалар Имам Ағзамды көргенде, бір-біріне: «Мына кісі таңға дейін ұйықтамай құлшылық жасайды екен», – дейді.

Хазірет Айша (р.а.) өте тақуа еді. Бірде жалғыз өзі оңашада жылап намаз оқып жатқанда, пайғамбарымыз (с.а.с.) келіп не үшін жылағанын сұрады.

Хасан Басриге (Алланың рахымы болсын) бір кісі келіп:

– Апа, неге осы қазақтың келіндері орамалсыз жүрмеуі керек?

– Е, жарығым! Əйел орамал тақпаса – арын ұмытады. Күйеуінің барын ұмытады! Шашы – тамаққа түседі, өзіне келген қонақтың назары түседі.

Екі ағайынды бірде ренжісіп қалыпты. Ағасы “інім келіп кешірім сұрар” деп күтіпті. Ол келе қоймайды.