Байдалы қартайып үйден шықпай күндіз-түні төсекте жататын болды дегенді естіп Мұса мырза іздеп келіпті. Байдалы шешен қараша үйінің ішінде бөстекке оранып жатыр екен. Мұсаның қолын алып, жөнін сұрап амандасыпты да, кәріліктің жайын айта беріпті.
- Ой, кәрілік-ай, сөздің өзі бала, тербетсе оянады, тербетпесе оянбайды, заманым өтті ғой! – дей беріпті.
Мұса қонып, қонағасын жеп, таңертең жүрмек болады.
- Е, шырағым, еліңе не айтып барасың? – депті Байдалы.
- Мен не айтайын, ел ағасы болған Байдалы еді, енді кәрілікпен алысып жатыр екен деймін дағы, - депті Мұса.
- Шырағым, оның рас. Үш ауыз сөз сұрайын, соны шешіп беріп кетші! – дейді қарт. Мұса: «айтыңыз» деп тыңдайды.
Байдалы қарт сонда:
- Алыста не алыс?
Жақында не жақын?
Тәтті де не тәтті? – дейді.
Мұса ойланып отырып:
- Жер мен көктің арасы алыс,
Кісіге туыс жақын,
Бала тәтті, - депті.
Сонда Байдалы қарт басын көтеріп:
- Балам, ақылың әлі алқымыңнан асқан жоқ екен. Білімді мен білімсіздің арасынан алыс жоқ, жаннан тәтті жоқ. Бала қанша жақсы болса да, жан шығарда адамның өз жанынан тәтті жоқ. Жақында – ажал жақын, - депті.
Ummet.kz
