Ежелгі жолдардың төте жолы жоқ. Ақиқатқа, шындыққа, жақсылыққа, әдеміге, тұрақтыға, құндылыққа, молшылық пен пайда әкелетін жолдың төте жолы жоқ. Бұл негізгі артериялар. Оны қулықпен, жүгірумен жеңу мүмкін емес. Құнды, тұрақты және пайдалы жолдар дұрыс жолмен және шыдамдылықпен жүру керек. Одан құтылу мүмкін емес.
Ояу адам тек өзі ғана сапар шегеді. Уақыт өте келе неге қол жеткізетінін болжауға ұмтылатындар көздеген нәтижені одан да кейінге қалдырады, тіпті шеткі жолдарда адасып қалса, мақсаттарын мүмкін емес етеді. Егер сіз өзіңізге жол таңдаған болсаңыз, оны шыдамдылықпен және дұрыс ұстануды білесіз. Қулық жолымен жүру сізге зиян тигізеді, қол жеткізгіңіз келетін мақсатты кейінге калдырады, кешіктіреді немесе мүмкін емес етеді. Сіз ғаламның тәртібін бұза алмайсыз. Сіз оған қарсы жалған немесе қырағы бола алмайсыз. Тәңірлік тәртіп мұны көреді және оған ешқашан жол бермейді. Осы кезде өмір бізге өте құнды көзқарасты үйретеді.
Сабыр! Шыдамдылық – асыл жолдардың төте жолы жоқ екенін білу. Бұл білімге ие адамдар сүрінбейді, шатаспайды, үрейленбейді, күйзеліске түспейді, ренжімейді, көңілі қалмайды. Сабырдың жолға келісуге еш қатысы жоқ. Бұл фатализм дегенді білдірмейді. «Жолымыз бұл болса, барармыз, тағдырымыз болса, тартамыз...» деген үмітсіздік жоқ. Керісінше, адамның өзіне және нәтижесіне, санасына, даналығына, әрекетіне сенімді болу. Ол су сияқты өмір арқылы ағып жатыр. Бұл берілу емес, күш салу. Үміт емес, жасап көру. Ол күтпейді, ол алға жылжуда. Бұл пассивті көзқарас емес, белсенді күрес. Ашусыз, қорқынышсыз, дүрбелеңсіз, үмітсіз, көңілсіз немесе сенімсіз жолды жалғастыру, өзгермелі жол жағдайына сәйкес жаңа көзқарасты қабылдау, берілмеу, сену және сабырлы болу дегенді білдіреді. Есіңізде болсын, соғыста бірінші болып қашқандар зардап шегеді. Қалып, жағдайды бағалайтындар, жағдайға қарай жаңа стратегия құратындар, сабырлылар, үрейленбей, нысананын алдына лақтыратындар, күресу арқылы көрінбейтіндер, сенімділер. Не істеу керек, не істеу керектігін сабырмен шешкендер соғысты жалғастырады...
Сабыр бұл жерде ақылдың, стратегияның, байсалдылық пен даналықтың аты. Дегенмен, бұған қол жеткізе алатындар ұзақ мерзімді және тұрақты өзгерістер мен дамуларды бастан кешіре алады. Ешбір жол қызғылт емес. Көк көбелектерді, түрлі-түсті гүлдерді, шексіз көктемді кездестірмейміз. Жол барлык жағынан әдемі және біз үшін барлық көріністерімен. Жол бізге қарсы емес, бізбен бірге жүретін жол. Өмір сияқты... Жолда төрт жыл мезгілдері бастан өтеді. Бұлақтар бар, әрине, қараңғы қыстар бар. Сондай-ақ жаңбыр жауады, күн күркірейді, найзағай ойнайды, боранды су басып, тұман басып, қар да түседі. Бірақ мұның бәрі уақытша екенін білесіз. Өйткені әр сәт сайын бәрі өзгеріп, өтеді. Ештеңе мәңгілік емес. Жыл мезгілдері, қиындықтар және бақыт. Мәңгілік және үзілмейтін бақыт жоқ. Егер сіз осы мақсатты мақсат етсеңіз, жолдың табиғатына қайшы келетін тілекпен өзіңізді үлкен көңілсіздікке ұшыратып жатқаныңызды біліңіз.
Өмір жолында мәңгілік болатын ештеңе жоқ. Бақыт та, қайғы да мәңгілік емес. Бірінші күннің қарқындылығымен ауырсыну жалғаспайды, ол бірте-бірте азаяды. Бақыт та солай. Жол адамдарға жаңа бақыт пен жаңа азап әкеледі. Ешқайсысы да тұрақты емес екенін біле тұра жүре берген адам, яғни шыдамдылық танытқан адам дана болып жолды аяқтайды. Жолға сену, өзіңе сену және шыдамдылықпен жүру – үлкен өмір сүру деген сөз.
Бір күні үлкен теректің қасында асқабақ өскіні өсіп шығады. Маусым бойы теректі құшақтап өрлей берді. Теректің биіктігіне жетіп қалды. Сосын бір күні өз күйіне таңдана теректен сұрайды: «Ей, терек, неше айда осындай болдың?». «Он жылдан кейін...» деді терек. «Он жылдан кейін бе?» – деді асқабақ тәкаппарлана күліп, гүлдерін сілкіп. «Мен екі айда сіз сияқты биіктікке жеттім». «Дұрыс...» деді терек. «Сіз менің биіктігіме аз уақыттың ішінде жеттіңіз». Осы сөзден бері күндер, апталар өтті, күздің алғашқы салқын желдері соға бастады күн суыта бастағанда жапырақтары бірінен соң бірі түсіп қалады. Ол ұлғайған сайын ішке жабылып, тарылып, кішірейіп, қысқарады. Шыдай алмай теректен сұрады уайымдап: «Маған не болып жатыр, мен өзімді жақсы сезінбеймін! «Сен өліп жатырсың...» деп жауап берді терек. «Жақсы, бірақ неге? Барлығы жақсы болды, мен өте жақсы болдым, мен күшті болдым, мен тез өстім». Терек: «Мен он жылда жеткен жерге, екі айда жетемін деп өліп жатырсың ғой...» Өйткені, мақаланың басында айтқанымдай, көне жолдардың төте жолы жоқ.
Сіз құдайдың бұйрығын алдай алмайсыз, ол оған ешқашан жол бермейді. Даму және өсу арқылы жолды басып өтуді үйренетіндер мен төте, жолсыз жүгіретіндер бірдей бола ма? Мүмкін емес...
материал «Жолға шық, жол саған көрінеді» кітабынан алынды,
ummet.kz
