Өмір – мәңгілік емес. Кешегі сән-салтанаты жарасқан патшалар да, Шыңғыс хан, Әмір Темір, Наполеондай жарты әлемді билеушілер де, тіпті Алланың сүйіктілері – пайғамбарлар да бұл жалған дүниені артқа тастап, бақиға аттанып кете барған. Сол секілді Лениннің де өлшеулі ғұмыры таусылды, ажалдың құрығы жетті. 1923 жылы 53 жастағы Ленин инсульт алып, бір қол, бір аяғы істемей қалды, тілі күрмелді. Арада көп өтпей, 1924 жылдың қаңтарында миына қан құйылып, қайтыс болды.
Кей деректерде Ленин өзін анасы Мария мәңгілік тыныштық тапқан Санкт-Петербургтегі православтық Волково қорымына жерлеуді өсиет еткен деседі. Бірақ жақында әлемге әйгілі тележурналист Владимир Познердің өлгеннен кейін өзінің мәйітін өртеп, күлін туған қаласы Париждің үстінен шашуды өсиет еткені туралы сұхбатын оқып, атеист адамға өлгеннен кейін денесіне не болса да бәрібір болар деген қорытындыға келдім. Ленинге де өлгеннен кейінгі өмірі маңызды болмаған. Өйткені, ол Жаратушының емес, өзінің большевиктік сенімінің құлы болды. Және оның айналасындағылар да соның жетегінде еді. Өздері қолдан жасаған “күн-көсемдерінің” өлімі оларға да ауыр тиді. Одан мәңгілік тұлға жасағысы келді. Жерлесе, әлемге көрсетіп отырған айбаттарынан айырылып қалардай көрінді.
Ленинді ақтық сапарға шығарып салушылар өте көп болды. Әлемнің түкпір-түкпірінен Мәскеу билігіне көңіл айтушы делегаттар келе бастады. Алғашында солардың қоштасу рәсімі үшін сүйекті бірнеше ай жерлемей ұстап тұрды. Сол аралықта Алексей Щусевтің жобасымен Қызыл алаңда көсемге арналған мавзолейдің құрылысы басталды. Әрине, жаны кеткен дене бұзылмай тұра ма? Басында Лениннің денесін мұзға қатырып ұстай тұрмақ болғандар ол ойларының қате екенін түсініп, бальзамдауға рұқсат берді. Бұл жауапты іс бұрын бальзамдаумен айналысып көрмеген химик Борис Збарский мен анатом Владимир Воробьевқа тапсырылды. Іске амалсыздан кіріскен ғалымдар әбден бұзыла бастаған денені төрт ай бальзамдап, әрең бітіріпті. Тіпті, мавзолей ашылатын күнді ұйқысыз өткізген деседі.
Міне, содан бері Лениннің бальзамдалған денесі Қызыл алаңдағы мавзолейде жатыр. Тек соғыс кезінде Мәскеуге қауіп төнгенге уақытша Түменге көшіріліп, 1945 жылы қайта әкелінді.
Тірі кезін былай қойғанда, Лениннің өлі денесіне де ауық-ауық шабуылдар жасалын тұрады. Сонау 1934 жылы Митрофан Никитин деген біреу оның бальзамдалған денесін атпақ болып, сақшылардан өзіне қауіп төнгенін байқағанда, өзін-өзі өлтіреді. Ал қалтасынан коммунистік партияға қарсылық хаты табылыпты. 1960 жылы Фрунзе қаласының (қазіргі Бішкек) Минибаев деген тұрғыны дене жатқан шынының үстіне шығып, секіріп сындырып, шыны сынықтары Лениннің денесін зақымдаған. Минибаев бұл іске 11 жыл дайындалып, Мәскеуге сол үшін арнайы ұшып келген екен. Ал 1967 жылы Каунас қаласынан келген Крысанов деген кісі мавзолейге жарылғыш зат байлап кіріп, кіреберісте жарып, бірнеше адам қаза болады. Одан кейін де талай лаңкестік оқиғалар тіркелген. Лениннің өлі денесіне шабуылдың соңғысы 2015 жылдың 19 қаңтарында болыпты. Зиян келтірушілердің барлығын да полицейлер ұстап, жауапқа тартып отырған. Өмірден өтсе де, артында талай ылаңы қалған тарихи тұлғаның тағдырының соңы осындай...
Бүгінде кез келген адам Мәскеуге барып, мавзолейден Лениннің бальзамдалған денесін көре алады... Оны жерлеу туралы әңгімені Ресей шенеуніктері жылда көтергенмен, сол күйі қалып келеді...
Алла тағала өлгеннен кейін адамның сүйектері жан-жаққа шашылып, күлі көкке ұшырылса да, жерленбей қалса да, қайта жинап алып, тірілтетінін, сұрақ-жауап алатынын айтады. Алла алдындағы жауаптан ешкім құтылмайды. Ленин де солай...
Ал біздің қазақ оның адам құсап жерленбеуінің өзін бұл дүниедегі ауыр жазаға балап “Байғұсты жер қабылдамай қойыпты” деп аңызға қосып айтып жүр...
материал «Тұлғалар өміріндегі Ислам» кітабынан алынды,
ummet.kz